Μέρες ξεχνάω και χρόνια χαμένα, θα λύσω τους κάβους θα σπάσω τα φρένα Μέγα μαγίστρα ζωή μες το ψέμα, αχ πόσα μου ‘χεις κρατήσει κρυμμένα, όταν με πιάνεις με γλίσχρο το βλέμμα, ψάχνω το πόθε πηγάζει το ρέμα Μέσα σε κάμπους ξυπνώ και πεθαίνω, χίλια μου τάζεις μηδέν περιμένω Στιγμή που αλλάζει ρηχό πεπρωμένο, στον πηγαιμό της γυρνώ σώμα ξένο, μ’ άδειο τσουκάλι μονάχος ξομένω, και με λογιάζουν μυστήριο τρένο Πρώιμε στίχε το αύριο ξέρει, τα όσα θα πάρει τα όσα θα φέρει Άοπλος στήνω στη τύχη καρτέρι, μα μου ‘τοιμάζει καινούργιο χουνέρι, δώρα μοιράζει κι απλώνω το χέρι, παρωχημένο μου στέλνει ασκέρι